Αποσπάσματα από άρθρο του Τ. Φωτόπουλου (2009) με αφορμή την πρόσφατη εξέγερση στο Ιράν:
Το βασικό χαρακτηριστικό της Νέας Τάξης ήταν η πρωτόγνωρη ιστορικά συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας/δύναμης που δεν γίνεται πια στα χέρια της πολιτικής και οικονομικής ελίτ συγκεκριμένου κράτους-έθνους (έστω και εάν οι ελίτ των ΗΠΑ προσπάθησαν και επέτυχαν για ένα διάστημα μεταπολεμικά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’70 να παίξουν παρόμοιο ρόλο) αλλά στα χέρια μιας υπερεθνικής ελίτ που ελέγχει την παγκόσμια οικονομία, καθώς και τους πολιτικοστρατιωτικούς αλλά και ιδεολογικούς μηχανισμούς που εξασφαλίζουν την αναπαραγωγή του συστήματος αυτού εξουσίας.
Εντούτοις, η Νέα αυτή Τάξη δεν έχει επιβάλλει ακόμη την κυριαρχία της ολοκληρωτικά σε παγκόσμιο επίπεδο, οπως έδειξαν περίτρανα οι εξοντωτικοί πόλεμοι που εξαπέλυσε τις τελευταίες δυο δεκαετίες ενάντια σε μη πελατειακά καθεστώτα που κατά κανόνα αναδύθηκαν και στηριζόντουσαν σε μεγάλα λαϊκά κινήματα (πχ Γιουγκοσλαβία και Ιράκ), αλλά και η νέα, ακόμη μεγαλύτερη, προετοιμασία για κτύπημα κατά του Ιρανικού καθεστώτος που αναδύθηκε από τη μεγάλη λαϊκή επανάσταση του 1979. Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία για τα αντισυστημικά λαϊκά κινήματα.
Κατ’ αρχήν, ο αγώνας για την ανατροπή του συστήματος εξουσίας στις ήδη ενταγμένες στη Νέα Τάξη χώρες έχει βασικό στόχο τη ντόπια ελίτ, έχοντας όμως πλήρη συνείδηση ότι ο αγώνας αυτός δεν θα μπορέσει ποτέ να ολοκληρωθεί εάν απώτερος στόχος δεν είναι η υπερεθνική ελίτ που έμμεσα την στηρίζει. Σε περιπτώσεις όμως που η ένταξη αυτή δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί («κράτη-παρίες»), όπου η καθυπόταξη της ντόπιας ελίτ στην υπερεθνική σημαίνει ότι ο αντισυστημικός αγώνας θα γίνει ακόμη δυσκολότερος, τόσο στο διεθνές επίπεδο όσο και στο εσωτερικό, είναι προφανές ότι το πρωταρχικό καθήκον των αντισυστημικών κινημάτων είναι να αγωνιστούν ενάντια στην υπερεθνική ελίτ. Και αυτό, διότι στο μεν διεθνές επίπεδο, η επιβολή πελατειακού καθεστώτος στο Ιράν θα ανοίξει τον δρόμο στην υπερεθνική ελίτ για την συντριβή όλων των κινημάτων στην περιοχή και στη συνέχεια σε άλλες περιοχές (πχ Λατινική Αμερική) που σήμερα έχουν αρχίσει να «σηκώνουν κεφάλι». Στο δε εσωτερικό επίπεδο, διότι είναι πολύ ευκολότερο για τα ντόπια κινήματα να αναπτύξουν ένα κοινωνικό-απελευθερωτικό αγώνα ενάντια στη ντόπια ελίτ, παρά ενάντια στην υπερεθνική που άμεσα πλέον θα ελέγχει ένα πελατειακό καθεστώς. Οι παραπάνω όμως, σχεδόν αυτονόητες, πολιτικές αλήθειες κάθε άλλο παρά αποτελούν πράξη στην πολιτική πρακτική των σημερινών κινημάτων.
βιβλιοθηκη herrk 