Tο ιστολόγιο Greek Rider επανέρχεται σε ένα θέμα στο οποίο αξίζει κανείς να επανέρχεται:
Το προσωπικό κόστος του να είναι κανείς αριστερός
Αποσπάσματα
Σε αντίθεση με τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ που κρατάει την σημαία του γιατί περιμένει μεγάλα προσωπικά οφέλη στο μέλλον (σαν αυτά που συνήθως είχαν οι γονείς τους στις ΔΕΚΟ) ένας αριστερός όχι μόνο δεν θα έχει κανένα όφελος αλλά και τεράστιο προσωπικό κόστος.
Οι εποχές άλλαξαν. Την δεκαετία του 1980 ακούω ότι οι αριστεροί ήταν πολύ δημοφιλείς, το ΠΑΣΟΚ τους έδωσε θέσεις και η κοινωνία τους αποδεχόταν. Γύριζαν τότε κάτι φοβερά καλλιτεχνικά ντοκιμαντέρ στην ΕΡΤ που όλοι όσοι μιλούσαν ήταν αριστεροί. Εθίστηκαν και εκείνοι οι «αριστεροί» και οι άλλοι οι πανεπιστημιακοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι, στα πολλά προνόμια και στην κομματοκρατία και ξέχασαν τις βασικές αρχές τους. […]
Είναι τέτοια πλέον η κουλτούρα της κοινωνίας μας που όποιος υποτιμάει το κέρδος επειδή είναι π.χ. ιδεολόγος, αποτελεί σαφής απειλή. Αν θέλεις να πουλήσεις είσαι δικός μας άνθρωπος, ξέρουμε τι καπνό φουμάρεις. Ο στόχος σου να ζήσεις περιορίζει και οριοθετεί σε συγκεκριμένα πλαίσια τη δράση σου. Αν θέλεις όμως να αλλάξεις τον κόσμο είσαι είδος προς επιτήρηση, ποιοι είναι οι απώτεροι σκοποί σου; Τι είσαι ικανός να κάνεις; Μέχρι που μπορείς να φτάσεις σε κάθε κατάσταση; Μήπως είσαι ένα προβληματικό άτομο;[…]
Η κοινωνία [βλέπει] τον αριστερό ως ένα άτομο που έχει πολλά άλυτα προσωπικά θέματα τα οποία τον έχουν κάνει να κολλήσει στην αριστερά και το οποίο δεν μπορούμε να το εμπιστευόμαστε κοινωνικά και εμπορικά. Τι σημαίνει αυτό στην πράξη:
1) Αν εργάζεσαι στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι πολύ άσχημα, γιατί οι άνθρωποι της αγοράς δεν εμπιστεύονται αντικαπιταλιστές. Αυτό θα ήταν ανέκδοτο. Σε όλο τον ιδιωτικό τομέα (το τονίζω αυτό γιατί πολλοί αριστεροί ζούνε απομονωμένοι μέσα σε μπουκάλια και γυάλες) ο στόχος είναι το κέρδος. Κάτι που θεωρείται τίμια επιδίωξη από την κοινωνία. Αν εσύ έχεις άλλους στόχους θα πεθάνεις της πείνας. Η αγορά έχει μια συγκεκριμένη ιδεολογία και συγκεκριμένα στερεότυπα του τύπου οι ΔΥ είναι άχρηστοι, οι καθηγητές σχολείων ανίκανοι κτλ Πιάσατε την εικόνα.
2) Στις προσωπικές σχέσεις. Οι περισσότεροι άνθρωποι σε κρίνουν από τον πλούτο που έχεις και τι αμάξι οδηγείς (ή πόσο ακριβά είναι τα ρούχα σου). Ένας αριστερός (όχι ψευτοαριστερός σαν αυτούς που τα οικονόμησαν με τις μίζες και άλλα πολλά) γελάει με το χρήμα και το περιφρονεί. Ποτέ ο αριστερός δεν θα πάρει ένα ακριβό αυτοκίνητο ακόμη και αν μπορεί.
3) Στον δημόσιο διάλογο θα πρέπει να κάνεις κάθε δέκα λεπτά ένα «DISCLAIMER» για το ότι δεν είσαι κομμουνιστής για να συνεχίσει κάποιος (μη αριστερός) να ακούει τι λες.
[…] Μπορεί ένας αριστερός να ζήσει σε έναν τέτοιο κόσμο; Ένας πραγματικός αριστερός καθόλου εύκολα. Σε κάθε βήμα του θα βρίσκει μια μπανανόφλουδα. Εκτός και αν δεν είναι αριστερός αλλά ψευτοαριστερός, δηλαδή σοσιαλφιλελεύθερος […]
Προφανώς λοιπόν, ο κάθε αριστερός που είναι εκτεθειμένος στον πραγματικό κόσμο της αγοράς έχει τρεις επιλογές:
α) Να μείνει εντός κοινωνίας αλλά να κρατήσει χαμηλούς τόνους και να κρύβει λόγια. Γιατί αν είναι ο αριστερός εαυτός του θα γίνει περίγελος θα απομονωθεί και θα πεινάσει.
β) Να πάει σε ένα βουνό να απομονωθεί και από εκεί θα λέει ότι θέλει.
γ) Να απομονωθεί σε έναν πολύ κλειστό κύκλο ανθρώπων ομοϊδεατών του, δεν θα εκφράζεται δημοσίως, και θα κοιτάει την δουλίτσα του με βάση την «αρχή της πραγματικότητας». Και θα ψηφίζει ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ΚΚΕ στα κρυφά.
Μιλάω για ανθρώπους που έχουν ανάγκη την αποδοχή της κοινωνίας για να ζήσουν […]
Θα μου πεις τώρα ότι κάποιοι άλλοι πέθαιναν στα ξερονήσια και βασανίστηκαν και εσένα σου φαίνεται δύσκολο να ζήσεις στην Ελλάδα του 2010; Και όμως η έμμεση και άρρητη καταδίκη είναι ίσως πολύ χειρότερη από την ρητή. Αυτά τα έχει αναλύσει ωραία ο Φουκώ νομίζω.
Και το χειρότερο από όλα, και το οποίο προκαλεί τις μεγαλύτερες δυσκολίες είναι ότι αριστερός σημαίνει έναν τρόπο ζωής, δεν είναι θεωρητικές ιδέες που τις λέμε για να περνάει η ώρα και να σπάμε πλάκα ή για να πάρει το κόμμα μας την εξουσία ή επειδή κάποιου ο παππούς ή ο πατέρας ήταν κομμουνιστής.
Αν είσαι πραγματικός αριστερός θα κυκλοφορείς με το ποδήλατο και με τα ποδαράκια σου, αν έχεις αμάξι αυτό θα είναι φτηνό και μικρού κυβισμού. Θα έχεις αντικαταναλωτικά πρότυπα. Δεν μπορείς να βλέπεις ειδήσεις στο μέγκα, το μπικ μπράδερ, να ζεις με το λάιφ στάιλ και μετά να το παίζεις αριστερός. Ούτε μπορείς να απασχολείς άτομα που θα τα εκμεταλλεύεσαι και θα το παίζεις μετά εκ του ασφαλούς αριστερός. Ούτε μπορείς να κάνεις κάθε είδους εργασία (ή τέλος πάντων θα έχεις μεγάλα προβλήματα) καθώς τα ηθικά σου στάνταρτ θα συγκρούονται συνέχεια με τις εμπορικές σου δραστηριότητες.
Είναι όλα αυτά εφικτά σήμερα; Ασφαλώς είναι, το θέμα όμως είναι με τι προσωπικό κόστος.
βιβλιοθηκη herrk 