Ο Γ. Ρακκάς (εφημερίδα Ρήξη, Νοέμβριος 2010) παρουσιάζει το πώς η Ινδία διαχειρίστηκε τους σιδηροδρόμους της ασκώντας παράλληλα κοινωνική πολιτική. Αποσπάσματα:
Οι ινδικοί σιδηρόδρομοι διαθέτουν ένα τόσο εκτεταμένο δίκτυο ώστε αποτελούν σχεδόν μια οικονομία από μόνοι τους. Γι’ αυτό και η διαχειριστική τους αρχή έχει χαρτοφυλάκιο υπουργείου στην ινδική κυβέρνηση, απασχολεί 1,4 εκατομμύρια εργαζόμενους και συντηρεί πάνω από 1,1 εκατομμύρια συνταξιούχους. Το δίκτυό τους καλύπτει πάνω από 63.000 χιλιόμετρα […] Μπορούμε να φανταστούμε τι πίεση ασκήθηκε από τις μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες όλου του κόσμου, ώστε να πέσουν στα χέρια τους τα διάφορα φιλέτα αυτού του γιγάντιου δικτύου, όταν αυτό γονάτισε πριν από μερικά χρόνια, λόγω της κακοδιαχείρισης, της γραφειοκρατίας και του γιγαντισμού.
Κι όμως, οι Ινδοί διάλεξαν τον ανάποδο δρόμο. Κατά το 2004, η κυβέρνηση του Σιγχ επέλεξε για υπουργό Μεταφορών έναν μυστήριο λαϊκιστή ονόματι Λαλού Πρασάντ. Ο Πρασάντ αμέσως ανέλαβε δράση, με μέτρα τα οποία πρώτα απ’ όλα παραξένεψαν και εξόργισαν τους διάφορους τεχνοκράτες, μαθητευόμενους μάγους της ελεύθερης αγοράς.
Η φιλοσοφία του ήταν ολότελα διαφορετική. Κατ’ αρχήν, αντί να προβεί σε περικοπές, αύξησε τα δρομολόγια και τα βαγόνια ανά δρομολόγια […] Ύστερα εισηγήθηκε τη μείωση του εισιτηρίου δεύτερης θέσης. […]
Το νόημα είναι απλό. Οι τεχνοκράτες της ελεύθερης αγοράς βλέπουν τον σιδηρόδρομο αποκλειστικά ως εμπόρευμα, και τον οργανισμό που τον διαχειρίζεται ως μια απλή εταιρεία παροχής υπηρεσιών. Στον αντίποδα, ο συγκεκριμένος υπουργός αντιλαμβάνεται τον σιδηρόδρομο περισσότερο ως κοινωνικό κεφάλαιο το οποίο, πέρα από το δημόσιο αγαθό της μεταφοράς που προσφέρει, μπορεί έμμεσα και άμεσα ν’ αποτελέσει αναπτυξιακό μοχλό για της φτωχούς και τους ανίσχυρους.
Στη βάση αυτής της φιλοσοφίας, ο Πρασάντ υιοθέτησε κι άλλα μέτρα, τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται παράδοξα: Για παράδειγμα, κατήργησε τα πλαστικά ποτήρια σε όλους της σταθμούς, με πήλινα ποτήρια τα οποία κατασκευάζουν οι κατά τόπους μικροπαραγωγοί. Και, παρομοίως, αντικατέστησε όλη την εισαγομένη, συνθετική στολή, με τοπικά προϊόντα, που κατασκευάζονται ακόμα σε χειροκίνητους αργαλειούς, δίνοντας περαιτέρω ώθηση στην τοπική παραγωγή.
Μ’ αυτής της φιλοσοφίας τα μέτρα, καθώς και την υιοθέτηση μιας θέσης που υποστηρίζει ότι μπορεί να υπάρξει αναδιάρθρωση των δημόσιων γραφειοκρατικών μηχανισμών με εναλλακτικούς τρόπους και δίχως να κυριαρχήσει το ιδιωτικό κεφάλαιο, οι Ινδοί είδαν θαυμαστά αποτελέσματα. […]
Η περίπτωση των ινδικών σιδηροδρόμων μας υποδεικνύει ξεκάθαρα πως όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την άμεση εκποίηση του ελληνικού ΟΣΕ, εκκινώντας από τη λογική της ελεύθερης αγοράς, θα πρέπει είτε να καταλήξουν στο τρελάδικο λόγω σχιζοφρένειας, ή να πάνε φυλακή ως άμεσα εμπλεκόμενοι σε μια εκτεταμένη ληστεία εις βάρος του ελληνικού λαού.
βιβλιοθηκη herrk 